"Maestro: บทกวีภาพยนตร์สำหรับชีวิตอันลึกลับของลีโอนาร์ด เบิร์นสไตน์"

“Maestro” แบรดลีย์ คูเปอร์ บอกเล่าเรื่องราวของนักสร้างสรรค์ผลงานศิลปะผู้กำหนดรุ่นด้วยวิธีดั้งเดิมที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้: ผ่านเรื่องราวที่คุ้นเคยและการเล่าเรื่องเชิงเส้นตรงของชีวประวัติมาตรฐาน

คูเปอร์กำกับและแสดงนำในฐานะนักแต่งเพลงและผู้ควบคุมวงในตำนาน ลีโอนาร์ด เบิร์นสตีน และสร้างภาพยนตร์ที่มีเทคนิคตื่นตาตื่นใจแต่สะเทือนอารมณ์ บทที่เขาเขียนร่วมกับจอช ซิงเกอร์ (“Spotlight”) มีเรื่องราวที่ดำเนินไปอย่างดีและเป็นตอนๆ: สิ่งนี้เกิดขึ้น สิ่งนี้เกิดขึ้น แล้วสิ่งนี้ก็เกิดขึ้น ท้ายที่สุดแล้ว มันก็ตกหลุมพรางเดียวกับภาพยนตร์ชีวประวัติหลายเรื่อง โดยเฉพาะภาพอันทรงเกียรติที่มีความทะเยอทะยานในการได้รับรางวัลใหญ่ๆ กล่าวคือ ในการครอบคลุมช่วงชีวิตอันกว้างใหญ่ของบุคคลที่มีชื่อเสียงอย่างมาก กลับกลายเป็นความรู้สึกผิวเผิน ดูหนังฟรี

แต่คุณควรเห็นมัน ใช่ มันฟังดูขัดแย้งกัน แต่ “Maestro” มีความงดงามอย่างต่อเนื่องจากมุมมองเชิงสุนทรีย์ที่ควรค่าแก่การรับชม การถ่ายภาพยนตร์ เครื่องแต่งกาย และการออกแบบงานสร้างล้วนชวนให้นึกถึงและแม่นยำในขณะที่สิ่งเหล่านี้พัฒนาไปพร้อมกับช่วงเวลากว่า 40 ปีแห่งชีวิตของเบิร์นสไตน์ ด้านหลังกล้อง คูเปอร์ใช้ความพยายามครั้งใหญ่ในการทำให้คุณรู้สึกราวกับว่าคุณกำลังดูภาพยนตร์ที่สร้างขึ้นในยุค 40 และยังคงทำเช่นนั้นต่อไปในแต่ละยุคสมัย แมทธิว ลิบาทีค ผู้ได้รับการเสนอชื่อเข้าชิงรางวัลออสการ์ในฐานะผู้กำกับภาพในภาพยนตร์เปิดตัวของคูเปอร์เรื่อง “A Star Is Born” ถ่ายทำโดยใช้ภาพขาวดำคอนทราสสูงและอัตราส่วน Academy โดยทำงานอย่างมหัศจรรย์ด้วยหลอดไฟเพียงดวงเดียวบนเวทีที่แห้งแล้ง เป็นต้น มีช็อตหนึ่งที่แครี่ มัลลิแกนในบทเฟลิเซีย มอนเตอาเลเกร ซึ่งจะกลายเป็นภรรยาของเบิร์นสไตน์ ก้าวลงจากรถบัสในตอนกลางคืนและเดินไปตามถนนไปยังงานปาร์ตี้ที่เธอจะได้พบเขาเป็นครั้งแรก และมันก็น่าทึ่งในความสมจริงของภาพยนตร์ เทคนิคคัลเลอร์อันเขียวชอุ่มของฉากต่างๆ ที่เกิดขึ้นในยุค 60 และ 70 มอบเสน่ห์อันมีชีวิตชีวาในตัวเอง และการเปลี่ยนผ่านที่ได้รับแรงบันดาลใจจากบรรณาธิการ มิเชล เทโซโร ถ่ายทอดเรื่องราวข้ามเวลาและสถานที่ในรูปแบบที่น่าตื่นเต้น

Cooper ได้เอาใจใส่เป็นอย่างดีในการเก็บรายละเอียดให้ถูกต้องทั้งเล็กและใหญ่ นั่นรวมถึงการใช้เวลาหกปีเรียนรู้วิธีดำเนินการเพื่อทำให้ฉากสำคัญโดยเฉพาะสมบูรณ์แบบ: การแสดงดนตรีสดหกนาทีของเบิร์นสไตน์ซึ่งเป็นผู้นำวง London Symphony Orchestra ในซิมโฟนีหมายเลข 2 “Resurrection” ของ Mahler ที่มหาวิหาร Ely ในปี 1973 (Yannick Nézet-Séguin เคยอยู่ ที่ปรึกษาด้านวาทยกรคนสำคัญของคูเปอร์) กล้องเดินไปมาอย่างลื่นไหลไปทั่ววงออเคสตรา คณะนักร้องประสานเสียง และศิลปินเดี่ยว ดนตรีดังไปทั่วร่างกายของเขาและดังก้องไปทั่วทั้งอาคารอันยิ่งใหญ่แห่งนี้ Bernstein มีความหลงใหลและเปี่ยมล้นด้วยหยาดเหงื่อ นี่คือจุดสูงสุดแห่งความยินดีของเขา ภาพยนตร์ทั้งเรื่องนี้ควรค่าแก่การชมในโรงภาพยนตร์ก่อนที่จะเริ่มสตรีมบน Netflix ในวันที่ 20 ธันวาคม แต่ช่วงเวลาที่ยาวนานและเป็นการระบายนี้เป็นสิ่งที่คุณต้องการสัมผัสด้วยภาพและเสียงที่ดีที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้

แต่ในขณะที่ดนตรีของเบิร์นสไตน์ถูกถักทอไปทั่ว รวมถึงการใช้บทนำ "West Side Story" ของเขาอย่างสนุกสนานในช่วงเวลาแห่งความขัดแย้งในชีวิตสมรส เราไม่เคยเข้าใจเขาอย่างลึกซึ้งอย่างแท้จริงในฐานะนักดนตรีหรือผู้ชาย เขาเป็นตำนาน ซึ่งเป็นพลังทางวัฒนธรรมที่ยิ่งใหญ่กว่าชีวิตในอเมริกากลางศตวรรษ ซึ่งบุคลิกของเขาขยายไปไกลเกินกว่าแวดวงดนตรีคลาสสิกที่หายาก แต่ลักษณะการแสดงที่จำเป็นของการดำรงอยู่ของเบิร์นสไตน์ในฐานะชายเกย์ที่ถูกปิดบังทำให้เราอยู่ห่างจากผู้ชมเช่นกัน ตระหนักดีถึงความฉลาดและความมีชื่อเสียงที่เพิ่มขึ้นของเขา เขาจึง “เปิดใจ” อยู่เสมอ เราสอดแนมความสุขเล็กๆ น้อยๆ ของเขากับผู้ชายหลายคน ซึ่งรวมถึงแมตต์ โบเมอร์ในฐานะแฟนเก่านักปี่ชวา ซึ่งเขาร่วมอำลาอย่างอกหักและน้ำตาไหลบนทางเท้าในแมนฮัตตันด้วย แต่คุณภาพที่เย้ายวนใจและไม่บรรลุผลต่อลักษณะเฉพาะยังคงอยู่ตลอด

ความสัมพันธ์ของเลนนี่กับเฟลิเซียมีความซับซ้อน แต่ “มาเอสโตร” แทบไม่ได้ขุดคุ้ยไปไกลเกินกว่าผิวเผิน ทั้งสองมีเคมีที่เข้ากันและเข้ากันได้ดีเมื่อพวกเขาพบกันและตกหลุมรัก และผู้กำกับคูเปอร์ก็ปล่อยให้ฉากเหล่านี้อย่างชาญฉลาด และต่อมาการทะเลาะกันของทั้งคู่ก็แสดงออกมาในเทคเดียวที่ยาวนาน ความเสน่หาระหว่างพวกเขาให้ความรู้สึกจริงใจ และมัลลิแกนก็มักจะงดงามมาก โดยค้นหาหนทางในการวาดภาพเฟลิเซียของเธอ ซึ่งยกระดับมันให้เหนือกว่าความคิดของผู้หญิงที่อยู่ข้างหลังผู้ชาย ถึงกระนั้นนักแสดงหญิงชาวคอสตาริกา - ชิลีก็มักจะอยู่ภายใต้เงาของเบิร์นสไตน์อย่างแท้จริง ภาพหนึ่งพบว่าเธอยืนอยู่บนปีกขณะที่สามีของเธอควบคุมตัว โดยมีรูปร่างที่เกินจริงของเขากลืนเธอเข้าไปราวกับว่าเขาเป็นสัตว์ประหลาด (มัลลิแกนยังได้รับผลประโยชน์จากแฟชั่นที่ประณีตที่สุดของผู้ออกแบบเครื่องแต่งกาย มาร์ค บริดเจส ตลอดทั้งเรื่อง) แต่เฟลิเซียรู้สึกอย่างไรจริงๆ ที่ได้แบ่งปันสามีของเธอกับผู้ชายหลายๆ คน ซึ่งอายุน้อยกว่าและขี้แกล้งที่สุด? เธอจับได้ว่าเขาจูบแขกรับเชิญในงานปาร์ตี้ที่โถงทางเดินอพาร์ทเมนต์ของพวกเขาในอาคารประวัติศาสตร์ Dakota และดุเขาอย่างเย็นชา: “จัดทรงผมของคุณซะ คุณกำลังเลอะเทอะ” ซึ่งใกล้เคียงกับอารมณ์ดิบที่แท้จริงซึ่งจะทำให้ “Maestro” มีพลังมากขึ้น

เมื่อพูดถึงลักษณะที่ลึกซึ้งของหนังเรื่องนี้ มีหลายเรื่องเกี่ยวกับการตัดสินใจของคูเปอร์